Fysiotherapiewetenschap.com- Nieuws - Effecten van oefening op skeletspieren en pezen

Effecten van oefening op skeletspieren en pezen

31-10-2019
In deze review van Minetto et al heeft men de reacties van skeletspieren en pezen op oefeningen onderzocht en mogelijke implicaties met betrekking tot ontwikkeling van positieve en negatieve effecten geassocieerd met acute en chronische oefeningen zoals spierfunctieveranderingen, spierpijn en hypertrofie van spieren en pezen. Men geeft aan dat het begrip van deze effecten essentieel is om klinische aanbevelingen te geven voor het voorschrijven van oefeningen bij gezonde en pathologische personen.

Acute spierreactie op lichaamsbeweging bestaat uit microdisruptie en disarrangement van myofibrillen en cytoskeletstructuren. Dit is een aandoening die bekend staat als 'door oefening geïnduceerde spierbeschadiging'. Deze komt voornamelijk voort door het uitvoeren van niet-gebruikelijke oefening. De ernst ervan wordt gemoduleerd door trainingsintensiteit, duur en, met name, het type spiercontractie. De grootste schade aan spierweefsel wordt waargenomen na excentrische (d.w.z. verlenging) spieracties.

Spierbeschadiging impliceert de extracellulaire uitstroom van myocellulaire eiwitten, het verlies van skeletspierfunctie (dwz kracht en bewegingsbereik neemt af) en de ontwikkeling van spierpijn die meestal enkele dagen na de trainingsperiode optreedt ('vertraagde spierpijn'). De fysiologische mechanismen die ten grondslag liggen aan spierfunctieverlies en vertraagde spierpijn worden verondersteld anders te zijn. Spierfunctieveranderingen hebben een neurale oorsprong terwijl spierpijn wordt veroorzaakt door door microtrauma veroorzaakte ontstekingsreactie op intramusculaire vloeistof en elektrolytverschuivingen.
Een aantal indirecte markers van spierbeschadiging die momenteel uitgebreid worden onderzocht, zijn de van echografie afgeleide variabelen van spiergrootte en -structuur. In feite is aangetoond dat de door oedeem geïnduceerde spierzwelling die gepaard gaat met spierbeschadiging de variabelen van spiergrootte (dwz dikte en dwarsdoorsnede [CSA]), evenals de intensiteit van spierecho en contrastcorrelatie verhoogt. Het blijft echter de vraag of deze verhogingen nuttig kunnen zijn voor het voorspellen van de omvang en / of duur van spierbeschadiging.
De meest interessante inzichten in de acute reactie van de skeletspier op lichaamsbeweging werden verkregen via een andere indirecte marker voor spierschade: de verhoogde circulerende niveaus van skeletspiereiwitten. Eerdere onderzoeken hebben aangetoond dat zware spiercontracties ertoe leiden dat CK in interstitiële vloeistof lekt en het circulatieniveau ervan verhoogt. De accumulatie van serum-CK als reactie op lichaamsbeweging heeft de volgende hoofdkenmerken: (I) lichaamsbeweging moet een intensiteitsdrempel overschrijden om substantiële stijgingen van CK-niveaus te veroorzaken; (II) het CK-niveau stijgt binnen een paar uur na het sporten en piekt 24 - 96 uur na het sporten; (III) een meer bescheiden stijging van de CK-waarden na inspanning duidt vaak (maar niet altijd) op een minder traumatische trainingssessie (hoewel het interpreteren van minimale variaties in spiereiwitten een uitdaging is); en (iv) individuen geclassificeerd als ‘high responders’ hebben een veel hogere stijging van CK-niveaus na inspanning dan die geclassificeerd als gemiddelde of normale responders. Er is momenteel echter geen consensus over een klinische definitie van verhoging van het CK-niveau om een â€‹â€‹individu als een hoge responder te vestigen.
De neurale mechanismen die ten grondslag liggen aan het schade-geassocieerde verlies van spierfunctie werden uitgebreid onderzocht in experimentele studies door elektromyografie (EMG). Surface EMG-onderzoeken hebben aangetoond dat niet-uniforme spieraanpassingen optreden als reactie op schadelijke oefeningen: deze aanpassingen worden toegeschreven aan de variatie in morfologische en architectonische kenmerken van spiervezels, afhankelijk van hun locatie in een skeletspier en de ongelijke activering van spiergebieden tijdens beschadiging oefening.
Het is niet eenvoudig om conclusies te trekken uit meerdere heterogene epidemiologische en experimentele studies. Momenteel is het redelijk om te concluderen dat pezen pas na een inspanning groter worden dan hun normale belasting. In longitudinale studies van meer dan 12 maanden zijn er echter tegenstrijdige resultaten. Bij oudere volwassenen concludeerde Eriksen et al. na één jaar een verhoogde CSA zonder verschil tussen weerstandstraining met hoge en matige belasting, terwijl Massey et al. concludeerde dat CSA ongewijzigd bleef na vier jaar weerstandstraining ondanks aanzienlijke verschillen in spierkracht en -grootte. Variaties in longitudinale studieresultaten kunnen het gevolg zijn van een snelheidsbeperkend effect op door inspanning veroorzaakte peesaanpassingen. De totale stijfheid blijft toenemen tot vier jaar met consistente training met hoge intensiteit; de snelheid van verbetering begint echter na twee tot drie maanden te dalen. Omgekeerd is bij duurtrainingsoefeningen de snelheid van peesaanpassingen meer lineair en stijgt deze met een consistentere snelheid gedurende vele jaren. Deze gedragingen en de respectieve gewogen effectgroottes van Young's modulus (0,69) en CSA (0,24) suggereerden dat toenames in peesstijfheid voornamelijk te wijten zijn aan aanpassingen van de materiaaleigenschappen (Young's modulus) en secundair aan aanpassingen in de morfologische eigenschappen (CSA).
Hoewel de nieuwste technologische ontwikkelingen de vooruitgang in de studie van pezen hebben mogelijk gemaakt, laat de heterogeniteit van de gegevens met betrekking tot hun reactie op belasting en oefening nog geen definitieve conclusies toe als leidraad voor klinische aanbevelingen voor trainingsvoorschrift bij gezonde proefpersonen en atleten. Omgekeerd wordt bewegingstraining ten zeerste aanbevolen voor het verbeteren van pijn en functie bij patiënten met tendinopathieën van de bovenste en onderste ledematen. Tevens omdat de effecten van beweging kunnen worden versterkt door een breed scala aan andere behandelingen, waaronder nutritionele supplementen, patiëntenvoorlichting en fysiotherapie.

Current Opinion in Endocrine and Metabolic Research

Fysiotherapie Wetenschap

Wetenschap

Fysiotherapie

Nieuws

Uitbreiding gesuperviseerde fysiotherapeutische longrevalidatie voor COPD

19-09-2024
Vanaf 2025 zal er een uitbreiding zijn van het aantal behandelingen vanuit de basisverzekering voor mensen met COPD. Het maximaal aantal...

Case report

Manuele therapie bij patiënte met aspecifieke lage rug- en heupklachten bij Multiple Sclerose

F&W Case Report 2017; 2: 1
Samenvatting Achtergrond: er is weinig bekend over de manueel therapeutische behandeling bij patiënten met lage rug- en heuppijn in...

Expert opinion

Therapietrouw ten aanzien van bewegen bij chronische obstructieve longziekte

F&W Expert Opinion 2024; 2: 1
Inleiding Chronische obstructieve longziekte (COPD) is wereldwijd een belangrijke oorzaak van ziekte en sterfte, met een economische en...