Subacromiale decompressiechirurgie voor volwassenen met schouderpijn: een richtlijn voor de klinische praktijk

05-09-2019
BMJ 2019

Hebben volwassenen met traumatische schouderpijn gedurende meer dan 3 maanden gediagnosticeerd als subacromiaal pijnsyndroom (SAPS), ook wel aangeduid als rotatorcuff-ziekte, baat bij subacromiale decompressiechirurgie? Dit is de klinische vraag die gesteld wordt en de richtlijn die voortbouwt op twee recente hoogwaardige onderzoeken naar schouderchirurgie.

Met betrekking tot schouderpijn is SAPS de algemene diagnose met verschillende eerstelijns behandelingsopties, waaronder analgesie, oefeningen en injecties.
In overeenstemming met normen voor betrouwbare richtlijnen en het GRADE-systeem heeft een richtpaneel met patiënten, clinici en methodologen deze aanbeveling opgesteld. De aanbeveling is gebaseerd op twee gekoppelde systematische reviews over (a) de voordelen en nadelen van subacromiale decompressiechirurgie en (b) de minimaal belangrijke verschillen voor door patiënten gemelde uitkomstmaten.

Door middel van visuele overzichten worden aanbevelingen uitvoerbaar gemaakt voor clinici en hun patiënten. Deze bieden de relatieve en absolute voordelen en nadelen van chirurgie in beeld in de vorm van meerlaagse samenvattingen van bewijsmateriaal en besluitvormingshulpmiddelen die beschikbaar zijn in MAGIC (www.magicapp.org) om gedeelde beslissingen en aanpassing te ondersteunen.

Chirurgie leverde, in vergelijking met placebo-operaties of andere opties, geen belangrijke verbeteringen op in pijn, functie of kwaliteit van leven. Bevroren schouder kan vaker voorkomen bij operaties. Het richtlijnpaneel maakt een sterke aanbeveling tegen operaties. Het panel concludeerde dat, daar het geen voordeel is en teveel nadelen beterft, bijna alle geïnformeerde patiënten ervoor kiezen om operaties te vermijden.

• 05-09-2019 Vroegtijdige fysiotherapie kan het risico van langdurig gebruik van opioïden verminderen
• 05-09-2019 Effecten van vroege chirurgie versus fysiotherapie op de kniefunctie bij patiënten met niet-belemmerende meniscusletsel