High-Intensity Interval Training paradigma
01-08-2013
Het risico op het ontwikkelen van hart-en vaatziekten en Diabetes Mellitus Type 2 (DMT2) kan worden verkleind door regelmatige fysieke inspanning te leveren. Echter een consensus over het volume en de intensiteit van de inspanning of training om voldoende gezondheidswinst te behalen is er niet. Bovendien, als we niet de precieze mechanismen kunnen verklaren die lichamelijke activiteit en een verminderd risico op het ontwikkelen van hart-en vaatziekten of DMT2 kunnen koppelen, wat is dan de wetenschappelijke grond voor de huidige norm van fysieke inspanning?
Metabole veranderingen in relatie tot de traditionele aërobe training correleren met een verbeterde werking van insuline en de bloedglucosespiegel van het lichaam. Deze effecten lijken onafhankelijk van de veranderingen in lichaamssamenstelling. Onderzoeken tonen aan dat een verbetering in de gevoeligheid voor insuline bereikt kan worden met een hoge trainingsintensiteit. De huidige norm voor de verbetering van de bloedglucosespiegel zijn matige tot krachtige intensieve aërobe training en weerstandsoefeningen voor enkele uren per week (high volume). Het grootste deel van de bevolking zal deze norm niet halen door gebrek aan tijd en motivatie. Dit suggereert dat de huidige focus op deze tijdrovende manier van training, die gericht is op het verhogen van de totale energie-uitgaven, niet optimaal zou zijn voor het verminderen van het risico op het ontwikkelen van DMT2.
Sinds een aantal jaren bestaat het ‘extremely low volume’ high-intensity interval training (HIT) programma, bestaande uit niet meer dan 7,5 minuten lichaamsbeweging per week. Dit is een tijd-efficiënt trainingsprogramma voor het verbeteren van de aërobe conditie. De traditionele ‘high volume’ aërobe training vermindert cardiovasculaire en metabole risicofactoren, maar impliceert een aanzienlijke tijd inzet. HIT heeft aangetoond dat verbeteringen van aërobe functies zijn te bewerkstelligen. Het is onbekend of HIT ook het vermogen heeft om insuline en dus de controle over de bloedglucosespiegel te verbeteren. Een vervolgstudie heeft hier bewijs voor geleverd.
Methoden
Zestien jonge mannen (leeftijd: 21 ± 2j; BMI: 23,7 ± 3,1 kg · m-2; VO2peak: 48 ± 9 mL · kg-1 · min-1) hebben onder toezicht een 2 weken durend HIT protocol uitgevoerd, bestaande uit totaal 15 minuten training (6 sessies; 4-6 × 30-s-sprints per sessie). De aerobe prestaties (250 kJ energie verbruik in een tijdrit); glucose; insuline en NEFA (non-esterified fatty acids) reacties op een 75-g orale glucose belasting (orale glucose tolerantie test; OGTT) werden bepaald voor en na de training.
Resultaten
Na de 2 weken HIT protocol waren de oppervlakten onder de plasma glucose grafiek, insuline en NEFA concentratie-tijd curves allemaal gereduceerd (respectievelijk 12%, 37%, 26%, P<0.001). Nuchtere insuline en glucose concentraties bleven ongewijzigd, maar er was een tendens voor verminderde nuchtere plasma NEFA concentraties na de training (voor: 350 ± 36 µmol · l-1 v na: 290 ± 39 µmol · l-1, P=0.058). De insulinegevoeligheid verbeterde, zoals gemeten door de Cederholm index, met 23% (P<0,01). Terwijl de aërobe fiets capaciteit verbeterde met ~ 6% (P<0.01).
Conclusie
De werking van een hoge intensiteit training zoals het HIT protocol, waarbij alleen sprake is ~ 250 kcal verbranding per week, is opmerkelijk. Deze kleine studie laat een aanzienlijk verbetering zien van de werking van insuline en insulinegevoeligheid bij jonge sedentaire personen. Deze nieuwe tijd-efficiënte manier van trainen kan worden gebruikt als een strategie om metabole risicofactoren bij deze sedentaire bevolkingsgroepen aan te pakken. In:
Timmons et. al., BMC Endocrine Disorders 2009.
Fysiotherapie Wetenschap
Fysiotherapie